شادي ندارد آنکه ندارد به دل غمـــــــي

آن را که نيست عالم غم،نيست عالمي

آنانکه لذت دم تيغت چشــــــــــــيده اند

بر جاي زخــــــــم دل نپسندند مرهمي

راز ســـــتاره از من شب زنده دار پرس

کز گردش سپهــــــــر نياسوده ام دمي

دل بسته ام چو غنچه به راه نسيم صبح

بو تا که بشکفد گلم از بوي همدمـــــي

راهي نرفته ام که بپرسم ز رهــــــروي

رازي نجسته ام که بگويم به محرمـــي

صد جو ز چشم راندم و اين خاصيت نداد

کز هفت بحــــر فيض به خاکم رسد نمي

گيرم بهشت گشت مقرر مـرا ،چه سود

کاندر خمير تافته دارم جهنمــــــــــــــــي

نگذاشت کبر و وسوسه عقل بوالفضول

تا ديو نفس سجده برد پيش آدمــــــــي

احوال آسمان و زمين و بشـــــر مپرس

طفلي و خاک توده اي و نقش درهمي

در دفتر حيات بشـر کس نخوانده است

جز داستان مرگ،حديث مسلمــــــــي

نخوت ز سر بنه که به بازار کبـــــــــريا

سرمايه دو کون نيرزد به درهمـــــــي

از حد خويش پاي فزونتر کشــي سنا

گر دور چرخ با تو مدارا کند کمــــــــي