ای علی، یاد تو بردم نه غمی ماند ونه همی...

روز پدر مبارک...

دیشب رادیو گوش می کردم،داشت یه داستان کوتاه می گفت با عنوان"مردی که با چتر بر سرم می کوفت "خیلی عجیب بود وهمین طور مبهم،خلاصه ای از اونچه که یادمه رو براتون می نویسم اما آخرش به آخر داستانا نمی خوره،شما چی تفسیر می کنین؟؟؟؟
در یه روز آفتابی زیر درختی روی نیمکتی لم داده بودم وداشتم روزنامه می خوندم که ناگهان چیزی به سرم خورد به عقب نگاه کردم مردی بود که با چتری که در دست داشت به سرم می زد،عصبانی شدم ومعنی این کار مرد را نمی فهمیدم،مرد بدون توجه به حرف های من به کار خود ادامه می داد ومدام به سرم می زد،از کوره در رفتم ویه مشت جانانه به اوزدم واورا پلاس زمین کردم اما دست بردار نبود وبه کارش ادامه داد من که چاره نمی دیدم پا به فرار گذاشتم اما او هم پابه پای من می دوید تصمیم گرفتم که به کلانتری بروم واز او شکایت کنم اما از این کار منصرف شدم چون برای خودم هم دردسر میشد کنار ایستگاه اتوبوس ایستادم واتوبوسی آمد ومن با یه حرکت سرعتی پریم بالا وبرروی صندلی نشستم اما بازهم آن مرد دنبالم آمد وروی صندلی پشتی من نشست و به کار خودادامه داد،در ابتدا همه زیر چشمی به من وکار عجیب مرد نگاه می کردن وبه کناری خود،مارو نشان می دادندکم کم صدای پچ پچ بلند شد ناگهان کسی بلند خندید واتوبوس از خنده وقهقه ی مردم پر شد...من هم از خجالت فقط سرم را به زیر انداختم...به خانه رسیدیم هر کار کردم که او نتواند وارد خانه شود فایده ای نداشت ،وارد شد ومدام به سرم می کوفت وخستگی اصلا نداشت وانگار بد وبیراه مرا نمی شنوید...مرا لحظه ای رها نمی کرد حتی درتوالت...هر چندضربه های اوآرام بوداما طاقت مرا طاق کرده بودچون یک ریز می کوفت...خواب رااز چشمانم گرفت...اکنون دقیقا 5سال از آشنایی من بااو میگذرد ومن به او وابسته شدم حتی نمی توانم لحظه ای را تصور کنم که دیگر بر سرم نکوبد بدون او شاید دیگر خوابی نبینم-خواب ها ی شیرینی که باضربه های آرام اومی دیدم-

وحالا من وارد می شوم با شعری زیبا ...با تشکر از خانم دهکردی...

من دلم می خواهد
خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو
هرکسی می خواهد
وارد خانه پر عشق و صفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند
شرط وارد گشتن
شست و شوی دلهاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ و ریاست
بر درش برگ گلی می کوبم  
روی آن با قلم سبز بهار
می نویسم ای یار
خانه ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دیگر
"خانه دوست کجاست؟  "

فریدون مشیری 

ســــــــــــــــــلام...دیگه داره بهار میره وتابستون میاد...محض خاطر کسانی که تابستونشون زود تر شروع شده بود...هنوز تابستون نیومده...ولی حال وهوا تابستونی ....اینم یه شعر زیبا...
قلمت را بردار
بنویس از همه خوبیها
زندگی،عشق،امید
و هر آن چیز که بر روی زمین زیبا هست
گل مریم،گل رز
بنویس از دل یک عاشق بی تاب وصال
از تمنا بنویس
از دل کوچک یک غنچه که وقت است دگر باز شود
از غروبی بنویس
که چو یاقوت و شقایق سرخ است
بنویس از لبخند
از نگاهی بنویس
که پر از عشق
به هر جای جهان می نگرد
قلمت را بردار
روی کاغذ بنویس
زندگی با همه تلخی ها شیرین است.

راستی در آخرین روز از بهار تفلد یکی از دوستامه...بش صمیمانه تبریک میگم...وآرزو میکنم شاد باشه...

ادامه مطلب...